Σεβασμός

Κάθε πολιτισμός έχει τις δικές του κοινωνίες. Κάθε κοινωνία έχει τη δική της κουλτούρα. Κάθε κουλτούρα έχει το δικό της ήθος. Τη δική της ηθική.

Το δυτικό ορθολογικό πνεύμα προσπάθησε κ προσπαθεί να κατακτήσει τον κόσμο. Η Γνώση έγινε το «όπλο» αυτού του πολέμου. Δημιουργήθηκαν κανόνες κ νόμοι. Ηθικοί κ μη. Γραφτοί κ άγραφοι. Νόμοι που η καθολική τους ισχύς θα προέβαλε την αυθεντία της δυτικής σκέψης σε ολόκληρο τον πλανήτη ως της μοναδικής ορθής σκέψης.

Για να κατακτήσει τον κόσμο όμως, το δυτικό ορθολογικό πνεύμα, έπρεπε να κατακτήσει το διαφορετικό, το άλλο , το ξένο προς αυτό. Έπρεπε αρχικά να το υποδουλώσει κ μετέπειτα να το αλλοτριώσει. Να το κάνει όπως εκείνο επιθυμούσε. Να κάνει το διαφορετικό να ανταποκρίνεται στους καθολικούς εκείνους νόμους που είχε δημιουργήσει. Και αυτό γιατί η δυτική γνώση αντιλαμβάνεται το διαφορετικό κυρίως σαν δύο πράγματα: Κατώτερο κ Επικίνδυνο.

Το διαφορετικό όμως δεν φταίει σε τίποτα. Για να κατανοήσεις το διαφορετικό πρέπει να δώσεις μέρος του εαυτού σου. Να παραχωρήσεις μέρος της αυτοεκτίμησής σου. Δηλαδή της «αυθεντίας» σου. Δε φταίει το διαφορετικό που είναι διαφορετικό. Σίγουρα, ο σεβασμός στο συνειδησιακό άλλο σημαίνει πως ετεροποιούνται όσα ξέραμε. Η διαφορετικότητα περνά μέσα από το συνειδησιακό μας σύστημα κ το κλονίζει. Αρχικά φαντάζει ως απειλή.

Κάθε φορά όμως που ανοιγόμαστε στο διαφορετικό εξοικειωνόμαστε σε αυτό.
Το αναγνωρίζουμε ως το δικό μας άλλο. Καθαρίζουμε τον εαυτό μας από τα κολλήματα του παρελθόντος κ επανα-καθορίζουμε τη σχέση μας μαζί του. Όταν γνωρίζεις το άλλο Δε γίνεσαι άλλος. Δε γνωρίζεις τόσο τον άλλο αλλά τον ίδιο σου τον εαυτό.

Ο Άγγελος του Γιώργου
Ο Άγγελος της Μαρίας
Ο Δικός μου Άγγελος
Η συνείδηση: Αυτοί-Εγώ

Όταν απέναντι σου λοιπόν έχεις ένα συνειδητοποιημένο και Μεγάλο Διαφορετικό, δε μπορεί να μην αποκτήσεις κάποιες γνώσεις. Δε μπορεί να μην το αναγνωρίσεις. Και όχι βέβαια σε επίπεδο αναγνώρισης των επιτευγμάτων ή της αυθεντίας του διαφορετικού. Αλλά στην αποκρυστάλλωση της ιστορίας του, της κοινωνικής του ύπαρξης κ του δικαιώματός του να συνυπάρχει μαζί σου χωρίς διακρίσεις.

Θα συνεχίσουμε να παλεύουμε για έναν Ανυπόκριτο Σεβασμό. Όχι έναν σεβασμό που επιβάλει κάποιος καθολικός νόμος, αλλά έναν σεβασμό που νιώθεις, αντιλαμβάνεσαι κ εκφράζεις.

Μήπως είμαι τρελός?

Χθες πήγα που λέτε φίλοι μου σινεμά με τον satyroutina. Μεταμεσονύχτια προβολή στις 00:30, στο Mall, στην ταινία Το Τελευταίο Σπίτι Αριστερά. Ιδανικά!!! Τον είχα πρήξει από τότε που βγήκε στις αίθουσες «θέλω να τη δω» κ «θέλω να τη δω» συνέχεια.
Είχα διαβάσει κ την κριτική του Κουτσογιανόπουλου στη Lifo:

Ο Ηλιάδης διασκευάζει τη σοκ επιτυχία του Κρέιβεν… Η πλοκή δεν διαθέτει κάτι αξιοσημείωτο, και αυτό δρα λυτρωτικά για ένα remake που …καλείται…να τακτοποιήσει σκηνοθετικά τα στοιχεία που συναποτελούν μια λερωμένη τραγωδία…χωρίς φυσικά να προδίδει τα ειδικά χαρακτηριστικά του έργου. Σέβεται τους κώδικες και στάζει συνετά το αίμα.
Εξαίρεση, η αχρείαστη τελευταία σκηνή εντυπωσιασμού - αναγκάστηκε ή μπήκε στον πειρασμό;
Οι λάτρεις του ψυχολογικού τρόμου θα τρίψουν τα χέρια τους από ευχαρίστηση. Ένα «δικό» μας παιδί γνωρίζει τη γραμματική του είδους και διακρίνει τα όριά του, χωρίς να προσπαθεί να τα ξεπεράσει.

Ως λάτρης του είδους ενθουσιάστηκα! Συμφωνώ με τον Κουτσογιανό ότι η τελευταία σκηνή είναι άκυρη. Δεν κολλάει με το ύφος του σκηνοθέτη, αλλά κατά τα άλλα πολύ καλή ταινία. Ο satyroutina από την άλλη απογοητεύθηκε πλήρως. Δεν ταιριάζουν τα γούστα μας στο παραμικρό. Μακραίωνες συζητήσεις για το τι έκανε λάθος ο Ηλιάδης. Έλεος!

Τέλος πάντων. Για άλλο λόγο κάνω το post. Η πρωταγωνίστρια Sara Paxton (Σάρα Πάξτον ή πολύ καλύτερα για το αρσενικό κοινό Σάρα Παίξ’τον) μου θυμίζει φοβερά την Alexis Bledel (Gilmore Girls) στο ξανθό της βέβαια. Η αδερφή μου με έβγαλε τρελό. Είμαι όμως? Τι λέτε?





Δεξιά η Alexis (φυσική μελαχρινή), κάτω η Sara (βαμμένη καστανή)…











Ουφ! Το είπα κ ξαλάφρωσα...

Τα σκουπίδια

-Μπα..μπα
-Αγάπη μου, τρέξε! Το μωρό μας μίλησε! Μίλησε! Σε είπε μπαμπά…

-Πρέπει να μη φτύνεις την πιπίλα
-Πρέπει να μη βάζεις τα χέρια σου στο στόμα
-Πρέπει να κάθεσαι φρόνημα
-Πρέπει να πιεις το γάλα σου
-Πρέπει να πας σχολείο
-Πρέπει να κρατάς τον μπαμπά απ το χέρι
-Πρέπει να ακούς τη δασκάλα σου
-Πρέπει να κάνεις τα μαθήματά σου
-Πρέπει να πάρεις 10 στα μαθηματικά
-Πρέπει να βουρτσίζεις τα δόντια σου

-Μπαμπά θέλω…

-Πρέπει να γυρίσεις πριν τις 12
-Πρέπει κόψεις τα μαλλιά σου
-Πρέπει να συμμαζέψεις το δωμάτιό σου
-Πρέπει να ζητήσεις συγνώμη απ την καθηγήτρια
-Πρέπει να μην τρέχεις με το μηχανάκι
-Πρέπει να βγάλεις το σκουλαρίκι
-Πρέπει να περάσεις την τάξη
-Πρέπει να πάρεις το λόουερ
-Πρέπει να παίρνεις προφυλάξεις
-Πρέπει να περάσεις στις πανελλήνιες

-Μπαμπά θέλω να…

-Πρέπει να τελειώσεις τη σχολή
-Πρέπει να βρεις δουλειά
-Πρέπει να συμμαζευτείς
-Πρέπει να προσέχεις
-Πρέπει να ξοδεύεις λιγότερα χρήματα
-Πρέπει να βγάλεις δικά σου χρήματα
-Πρέπει να πας να δεις τη γιαγιά σου
-Πρέπει να τη χωρίσεις αυτή τη τσούλα
-Πρέπει να κόψεις το κάπνισμα
-Πρέπει να χάσεις κιλά

-Μπαμπά θέλω να σου πω…

-Πρέπει να πας στρατό
-Πρέπει να βρεις καλύτερη δουλειά
-Πρέπει να νοικοκυρευτείς
-Πρέπει να βρεις μια καλή κοπέλα
-Πρέπει να πας την μάνα σου στο γιατρό
-Πρέπει να σταματήσεις τα σούρτα-φέρτα με το Γιάννη
-Πρέπει να μας κάνεις εγγονάκια
-Πρέπει να κρατήσεις την οικογένειά σου
-Πρέπει να κρατήσεις την γυναίκα σου

-Μπαμπά θέλω να σου πω ότι…

-Τι?

-Ότι…
..........Σ’ Αγαπώ…

-Και γω σ αγαπώ. Γιατί?

-Εεεε… να…δε…
..........δε μου το έχεις πει ποτέ…

-Και γιατί να στο πω?
..........Έπρεπε να το ξέρεις.

-…


- Πρέπει να κατεβάσω τα σκουπίδια τώρα. Ή θα τα κατεβάσεις εσύ?

Εικόνες

Χθες πήγαμε με το τραμ στη Βούλα. Ο satyroutina, το Μωρό κι εγώ. Ήταν όμορφα. Η θάλασσα είναι ένα είδος ηρεμιστικού για μένα. Την έχω βιώσει από τη στιγμή που γεννήθηκα, έστω και υποσυνείδητα. Η πόλη μου είναι δίπλα σε θάλασσα κ αυτό με έκανε να αποκτήσω μια ακούσια οικειότητα μαζί της. Αναλωθήκαμε σε ανούσιες συζητήσεις περί στρατού. Αναπόφευκτο όταν στην παρέα έχεις στρατιώτη. Ήθελα να μάθω τα αξιώματα τρομάρα μου. Ανθυπολοχαγός, υπολοχαγός, λοχαγός… μετά?... το ξέχασα… πάλι από την αρχή…

Πέρασε η ώρα. Ξεκινήσαμε πάλι με το τραμ. Για Κεραμεικό αυτή τη φορά. Δε μου αρέσει το τραμ. Με ζαλίζει και η αργοπορία του με αγχώνει. Γκρίνιαζα ως συνήθως σε όλη τη διαδρομή. Φτάσαμε Γκάζι. Εκεί θα συναντούσαμε τη Μινιατούρα κ την Κομμώτρια. Κάτσαμε Κάνδαυλο για σουβλάκια μέχρι να έρθουν. Το Μωρό έχυσε την κόλα μέσα στις πατάτες. Έλεος. Είναι ζημιάρικό αρκετά! Φταίει το ζώδιό του λέει ο satyroutina. Μιλήσαμε για ταινίες, για το X-men, το Terminator κ το Lost. Κάναμε πλάκα. Η σερβιτόρα δε μπορούσε να βρει την απόδειξη. Πήγαινε κι ερχόταν, πήγαινε κι ερχόταν. Είχε αγχωθεί πραγματικά. Μια έκφραση ανακούφισης στο πρόσωπό της. Τη βρήκε. «Είμαι άυπνη», μας λέει, «Δεν κοιμήθηκα. Σχόλασα 8 το πρωί κ τώρα είμαι εδώ».

Συνέχεια στο κλαμπ. Ο satyroutina αποχώρησε. Είχε να ασκήσει τα εκλογικά του δικαιώματα πρωί- πρωί. Τρομάρα του. Η Μινιατούρα ήρθε μαζί με ένα αγόρι που γνώρισε στο romeo. Ήπιαμε, γελάσαμε, χορέψαμε λιγάκι. Φιλήθηκα με το Μωρό, είδα τις ίδιες φάτσες, τα ίδια κορμιά να χορεύουν, τις ίδιες ψυχές να ανοίγονται μπροστά στα μάτια μου αποκαλύπτοντας την βαθύτερη τους αλήθεια. Μια αλήθεια που ίσως κρατούν κρυμμένη στην καθημερινή τους ζωή. Ίσως κ όχι…

Έφυγα μόνος. Είχα ζαλιστεί. Δε ξέρω τι ήταν αυτό που ήπια. Πήγα να πάρω ταξί. Το μετάνιωσα. Αποφάσισα να περπατήσω μέχρι το Σύνταγμα. Τρελός? Όχι. Είχα ανάγκη να ηρεμήσω από τη βαβούρα. Πέρασα μπροστά από τα αρχαία του Κεραμεικού. Το χθες κ το σήμερα μαζί. Τόσο κοντά κ τόσο μακριά συνάμα. Αλλοδαποί κ γύφτοι είχαν αρχίσει να στήνουν ένα παζάρι. Τι ήταν αυτό? Βιβλία σκισμένα, cd σπασμένα, γραφομηχανές, ένας υπολογιστής του 80. Ρούχα κ παπούτσια μεταχειρισμένα, πολυέλαιοι, αγαλματίδια, αρκουδάκια της παιδικής μου ηλικίας, σαπούνια, εκατοντάδες σαπούνια. Λες κ τα είχαν εκεί συμβολικά, για να ξεπλύνουν τη βρώμα από όλα αυτά τα πράγματα που έμοιαζαν πιο παλιά κ από τα αρχαία του Κεραμεικού.

Ένιωσα περίεργα. Σκέφτηκα πως όσο κ να τα ξεπλύνεις από τη βρωμιά των χρόνων, ποτέ μα ποτέ δε θα μπορέσουν να καθαριστούν από τη δύναμη τις ιστορίας τους. Κάθε ένα είχε το δικό του παρελθόν που ακόμα και αν δεν το γνώριζες, το έβλεπες. Το έβλεπες στο σώμα τους, το αισθανόσουν στην ψυχή σου κατά έναν περίεργο τρόπο. Θα μπορούσα να πλάθω ιστορίες στο κεφάλι μου με τις ώρες για κάθε ένα από αυτά. «Βαριά», πολύ «βαριά» αυτά τα αντικείμενα για μένα. Υπήρχαν άνθρωποι που τα κοιτούσαν με το φακό. Δεν είχε ξημερώσει ακόμη.

Περπάτησα δίπλα στη στοά του Αττάλου. Τα μαγαζιά έπλεναν τον πεζόδρομο. Έχω περάσει ωραίες στιγμές εδώ σκέφτηκα. Κ με τον satyroutina κ με άλλα παιδιά. Ένας κύριος βρήκε χρήματα μέσα στα νερά. Πέντε ευρώ το πολύ. Έσκυψε κ πήρε το βρεγμένο χαρτονόμισμα γρήγορα. Σαν κλέφτης.

Τα αρχαία, το τζαμί, η εκκλησία. Όλα μαζί σαν ένα συνονθύλευμα. Στο Μοναστηράκι είχε κόσμο. Πολύ κόσμο που καθόταν στην πλατεία. Άλλοι έπιναν, άλλοι γελούσαν, άλλοι χόρευαν. Άλλοι πάλι ερωτεύονταν. Κάποιος έπαιζε κιθάρα. Στρίβω στην Μητροπόλεως. Βλέπω αυτή την παράνοια για ακόμη μια φορά κ βάζω τα γέλια: Σουβλάκι για διαιτητικούς με 0% λιπαρά. Ποιος το σκέφτηκε? Συνέχισα Μητροπόλεως. Δεν ήθελα να περπατήσω στην Ερμού. Ήθελα να είμαι μόνος. Ήμουν βυθισμένος σε σκέψεις κ εικόνες. Σε έναν άλλο κόσμο.

Τότε ξαφνικά ένα κάμπριο με 4 αλλοδαπούς φρενάρει απότομα μπροστά μου. Έκανε φοβερό θόρυβο μέσα στη νύχτα. Πάγωσα. Με έπιασε κρύος ιδρώτας. Ένιωθα τους χτύπους της καρδίας μου στο κεφάλι μου. Τι θα κάνω σκέφτηκα. Ήθελα να βρω έναν παράδρομο προς την Ερμού αλλά δεν υπήρχε. Επιτάχυνα το βήμα μου. Προσπάθησα να ακούσω τι γινόταν. Δεν άκουσα τίποτα. Πρέπει να είχαν προχωρήσει. Ηρέμησα.

Έφτασα Σύνταγμα. Κόσμος, κόσμος, κόσμος. Το περίπτερο της ΟΝΝΕΔ στην πλατεία δέσποζε κατάφωτο. Ο Καραμανλής με χαιρετούσε απ όπου κ να γυρνούσα το κεφάλι μου. Παντού σημαίες. Έχουμε εκλογές σήμερα. Το είχα ξεχάσει. Ήθελα κ γω να ψηφίσω αλλά είμαι μακριά. Οι κυριακάτικες είχαν βγει. Ο κόσμος κρατούσε στα χέρια του σακούλες με εφημερίδες. Θα λένε για τις εκλογές σκέφτηκα. Πέρασα το δρόμο με κόκκινο. Κάτι Αμερικάνοι με τεράστιες βαλίτσες έρχονταν από το Χ95. Αυτοί σταμάτησαν στο φανάρι αν και δεν περνούσαν αυτοκίνητα. Ντράπηκα λιγάκι.

Ώρα να πάρω ταξί για Ζωγράφου. Είχα καιρό να περπατήσω μόνος. Μου άρεσε. Ήταν ένα είδος ψυχανάλυσης που το είχα ανάγκη χθες το βράδυ. Όταν είσαι μόνος σκέφτεσαι διάφορα πράγματα. Πολλά κ διάφορα. Μπροστά μου η Βουλή. Πιο δίπλα ο Λυκαβηττός. Ωχ! Ξημέρωσε! Δεν το είχα καταλάβει… Καλό μου ξημέρωμα λοιπόν…

PS1 Ο satyroutina είναι φίλος μου κάμποσα χρόνια. Ήμασταν συμφοιτητές στην πρώτη μου σχολή. Έχουμε αναπτύξει μια ιδιαίτερη σχέση όλο αυτό τον καιρό. Με ανέχεται αρκετά αφού ως γνωστόν δεν είμαι κ ο πιο εύκολος άνθρωπος… χεχε

PS2 Η Μινιατούρα για όσους δεν το γνωρίζουν είναι ένας γνωστός μου. Η Κομμώτρια είναι κοπέλα.

PS3 Ήθελα να ποστάρω αυτό το κείμενο σήμερα τα ξημερώματα όταν επέστρεψα σπίτι μου. Κάποιος όμως μου άλλαξε τα σχέδια...

Στο επόμενο ποστ: Η Ιστορία μέσα στην ιστορία…

Πάλι τα ίδια…

Πάλι τα ίδια. Πάλι από την αρχή. Αλλά απορώ με τον εαυτό μου πραγματικά. Ενώ το βλέπω, το αισθάνομαι, το καταλαβαίνω, δεν κάνω τίποτα για να το αποτρέψω…

Όπως σας είπα το Μωρό είναι εδώ. Ήρθε Τετάρτη απόγευμα. Το βραδάκι πήγαμε μια βόλτα στο κέντρο. Μόνοι αναγκαστικά. Η Μινιατούρα δε μπορούσε αφού ήθελε τρίωρο beaute πριν ξεμυτίσει από το σπίτι. Έκανα τα πάντα για την μεταπείσω αλλά μάταια. Κάτσαμε για λίγο στο Μαγκαζέ αλλά φύγαμε γρήγορα. Το Μωρό ήταν πολύ κουρασμένο. Και τότε τέθηκε το μεγάλο ερώτημα:

-Που θα κοιμηθώ απόψε μωράκι μου? με ρωτάει
-Ε που θα κοιμηθείς? Σπιτάκι σου. Δε λέει τώρα να έρχεσαι Ζωγράφου κ αύριο πρωί να τρέχεις (είχε διάφορες υποχρεώσεις).
-Δηλαδή δε με θες?
-Έλα τώρα ρε Μωρό (Μωρό για εσάς. Εγώ τον φωνάζω με το όνομά του). Τα έχουμε πει αυτά! Κόψ’ το.
-Σε παρακαλώ! Έλα! Plz! Μη μου το κάνεις αυτό! Τόσο καιρό έχω να σ αγκαλιάσω. Μια αγκαλίτσα μόνο κ μετά θα πάρω ταξί κ θα φύγω (ήταν ήδη 1 η ώρα εντωμεταξύ)

Και με τον παραπάνω διάλογο ξεκίνησε ένας κυκεώνας διαβουλεύσεων για το που θα κοιμηθεί! Τι που του εξηγούσα πως έχουν τα πράγματα, τι που με παρακαλούσε να τον λυπηθώ, τι που με αγκάλιαζε. Είχαμε γίνει ρεζίλι στην πλατεία Συντάγματος για ακόμη μία φορά. Κι επειδή δεν είμαι κ κανένα παιδάκι να κάθομαι με τις ώρες να συζητάω τα ίδια κ τα ίδια του λέω:
-Λοιπόν πάω σπίτι μου κ κάνε ότι θες.
Πάω να μπω στο ταξί. Και ξαφνικά τι βλέπω? Τσουπ! Μπαίνει κι αυτός μέσα!
-Θα έρθω κι εγώ μου λέει.
Αυτό ήταν. Είχε καταφέρει για ακόμη μια φορά να πετύχει το δικό του.

Ήρθε σπίτι. Εγώ το έπαιζα χαλαρός. Ξάπλωσε στο κρεβάτι. Αναγκαστικά έρεπε να κοιμηθούμε μαζί, δεν έχω άλλο χώρο. Ξαπλώνω διακριτικά δίπλα κ του λέω καληνύχτα. Ήταν πτώμα κ φαινόταν. «Θα τη γλυτώσω για απόψε» σκέφτομαι, «θα πέσει ξερός». Δυστυχώς όμως έκανα λάθος. Σε λίγο άρχισε να με «πειράζει». Προσπάθησα να αντισταθώ. Προσπάθησα ακόμη περισσότερο. Τι να κάνω κι εγώ? Άνθρωπος είμαι. Υπέκυψα…

Είναι εδώ!

Ναι, είναι πραγματικότητα. Το Μωρό από χθες το απόγευμα είναι Αθήνα. Επέστρεψε μετά της μαμάς κ των παππούδων. Είναι πλέον κ επισήμως φανταααρος. Ορκίστηκε χθες το πρωί κ απ ότι μου είπε εκτυλίχτηκαν σκηνές συγκίνησης κ περηφάνιας. Η γιαγιά του έβαλε τα κλάματα όταν είδε το καμάρι της να ορκίζεται πως θα φυλάσσει την πατρίδα, το έθνος κ την εκκλησία από οποιαδήποτε απειλή. Εξωτερική (Τούρκοι) κ εγχώρια (αδερφές). Έκλαιγε τόσο πολύ μάλιστα που σε κάποια φάση πήγε να τσακιστεί κιόλας όπως έμαθα.

Κάτσε καλή μου. Με ρέγουλα. Άμα πέσεις πάει. Δε θα προλάβεις το εγγονούλι σου γαμπρό και κατόπιν πατέρα. Γιατί έτσι είναι. Με το που γεννιέται ένα παιδί εδώ στην Ελλάδα το προγραμματάκι για τη ζωούλα του είναι κατασκευασμένο. Θα βαπτιστεί καταρχήν Χριστιανός Ορθόδοξος για να μην το φάει ο μπαμπούλας, θα πρέπει να περάσει στο Α. Ε. Ι γιατί πέρασε κ ο εγγονός της κ. Ζαχαρούλας στον 4ο και φυσικά θα πρέπει να παντρευτεί με την εκλεκτή της καρδιάς του για να κάνει παιδάκια κ.ο.κ.

Πόσο θα χαιρόμουν να έβλεπα ένα διαφορετικό σενάριο από αυτό του Φώσκολου. Έτσι για να σπάει η μονοτονία βρε αδερφέ. Και δε μιλώ γι ακραία πράγματα. Όχι! Ας πούμε για παράδειγμα να μπορεί ένας ομοφυλόφιλος άνδρας με το σύντροφό του να υιοθετήσει ένα παιδί, να μη το βαφτίσει τίποτα, να μη του δώσει το όνομα του παππού του, να μη το πιέσει να σπουδάσει κάτι που του έχει ταυλώσει εκείνου. Πόσο θα ήθελα τη γιαγιά (άντε τη μαμά) του Μωρού να ταξιδεύουν γεμάτες χαρά στην Ισπανία για καμαρώσουν το παλικάρι τους που παντρεύεται τον εκλεκτό της καρδιάς του κ αργότερα να το στηρίζουν για αποκτήσει κι αυτό το δικό του παιδί. Αλλά τι να πεις? Εδώ ο πατέρας μου δεν έβλεπε «Πολυκατοικία» γιατί είναι ανήθικο σήριαλ…

Τελευταίες Εξελίξεις

sms1
NAI ΜΩΡΟ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΚΑΙΡΟ ΘΑ ΤΑ ΠΟΥΜΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ :) ΚΑΙ ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΑΓΚΑΛΙΤΣΑ Κ ΑΛΛΑ ;) ΠΟΛΛΑ ΦΙΛΑΚΙΑ ΣΤΑ ΑΥΤΑΚΙΑ ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΓΛΥΚΟ ΜΩΡΟ
02/06/2009 23:30:15

sms2
ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΤΗ ΚΑΝΕΙΣ ΜΩΡΟ! ΟΛΑ ΟΚ ΟΡΚΙΣΤΗΚΑΜΕ :Ρ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ! ΦΥΓΑΜΕ ΤΩΡΑ ΠΑΜΕ ΣΤΟ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΕΡΧΟΜΑΙ ΑΘΗΝΑ! Α Α Α!
03/06/2009 12:03:36

Μάλιστα…

Το Μωρό κι εγώ (Vol.III)

Σε κάποια φάση τα πράγματα έγιναν ξεκάθαρα στο κεφάλι μου. Άφησα στην άκρη τις δικές μου ανασφάλειες κ τους προβληματισμούς κ πήρα την μεγάλη απόφαση. Χωρίζουμε. Μια λέξη απλή. Κυριευμένη με όσο το δυνατόν περισσότερη λογική μπορούσα. Απλά δεν ήμουν αυτό που έψαχνε κ δεν ήταν αυτό που ψάχνω. Δε χρειαζόταν να το κουράζουμε άλλο. Δε θα πονούσα πια για το ίδιο άτομο. Αυτό, που από τη μια διατείνονταν πως μ αγαπούσε κ από την άλλη έκανε τα πάντα για να αποδεικνύει το αντίθετο. Θα ήμουν πια ελεύθερος.

Δυστυχώς όμως έκανα λάθος. Τα πράγματα δεν ήταν τόσο απλά όσο πίστευα. Το Μωρό έχει κολλήσει τόσο συναισθηματικά μαζί μου που δεν είναι έτοιμο να δεχτεί μια τέτοια πρόταση. Έκανα τα πάντα για να το απομακρύνω μα μάταια. Με κυνηγάει παντού κ θεωρεί πως έχουμε ακόμη σχέση. Όσες φορές κ αν του έχω πει πως είμαστε απλά φίλοι το αρνείται. Έχουν εκτυλιχτεί σκηνές απείρου κάλους τις οποίες δε θα αναφέρω. Φέρεται ανώριμα. Κάνει σαν μικρό παιδί. Με διεκδικεί κ θέλει να τραβά όλη την προσοχή μου. Κ το χειρότερο πιο είναι? Ότι μου αρέσει…

Σήμερα το απόγευμα θα συναντηθούμε μετά από 18 ημέρες. Βγαίνει με άδεια. Δε νιώθω προετοιμασμένος να του αντισταθώ. Τι συμβαίνει με μένα? Τι έχω πάθει? Γιατί συνεχίζω μια αρρωστημένη κατάσταση?

Τα θέλει όλα δικά του. Και τα έχει.

Υ.Γ Επηρεασμένος από το άρθρο του Voltsek περί απιστίας

Το Μωρό κι εγώ (Vol.II)

Ούτε που θυμόμουν ποιος ήταν. Πιάσαμε κουβέντα παρόλα αυτά. 6 μήνες μετά!
-Σου είχα στείλει πολλά μηνύματα τα Χριστούγεννα
-Εμένα?
-Ναι. Να πηγαίναμε για καφέ αν ήθελες
-Δε ξέρω. Δε μου ήρθε κάτι
-Το είχες κλειστό για πολύ καιρό. Θα ακυρώθηκαν
-Ναι. Είναι αλήθεια

Με τα πολλά κλείσαμε για καφέ. Γύρω στις 28 Μαΐου του ’08. Από τότε άλλαξαν όλα. Ήμασταν συνέχεια μαζί. Αχώριστοι. Δεν ήμασταν ερωτευμένοι. Ούτε ζευγάρι. Απλά φίλοι που περνούσαν καλά. Το κακό όμως δεν άργησε να γίνει. Μια μέρα πήγα σπίτι του. Ήρθαμε πιο κοντά. Κι έτσι σε ελάχιστο χρονικό διάστημα αποκτήσαμε έναν πολύ ιδιόμορφο τύπο σχέσης. Αυτόν της ανοιχτής σχέσης.

Το γνώριζα από την αρχή πως δεν τα πήγαινα καλά με αυτά. Τι ανοιχτή, τι κλειστή, τι μισόκλειστη. Αυτά είναι μαλακίες έλεγα. Η σχέση είναι μία κ ο μπακλαβάς γωνία. Απλά ήμουν αισιόδοξος πως αυτό ήταν απλά μια πρόφαση από εκείνον ώστε νιώθει καλύτερα στην ψυχολογική πίεση που του ασκούσε ο όρος σχέση. Ήταν η πρώτη του ούτως ή άλλως. Δεν περίμενα ποτέ ότι θα πάει με κάποιον άλλο. Ή τουλάχιστον δεν περίμενα ποτέ ότι θα πάει με κάποιον άλλο τόσο γρήγορα!

Θα μου πεις στα είχε ξεκαθαρίσει. Σχέση δεν είχε κάνει ποτέ του κ η καθημερινή αναζήτηση ερωτικού συντρόφου στα ανάλογα chat ήταν μια συνήθεια που δύσκολα θα ξεχνούσε. Το ξέρω. Όμως εγώ είχα αρχίσει να τον ερωτεύομαι. Κ μετά από μια τόσο δύσκολη περίοδο που είχα περάσει δεν ήθελα να μείνω πάλι μόνος. Φοβόμουν. Ήθελα κάποιον να με σκέφτεται, να με παίρνει τηλέφωνο να μου μιλάει, να με αγκαλιάζει. Κάθε φορά όμως που πήγαινε με κάποιον δεν το άντεχα. Πονούσα πολύ. Πάρα πολύ. Κ μη με ρωτήσετε, όπως όλοι, πως το μάθαινα! Η ειλικρίνεια ήταν το ατού αυτής της σχέσης. Χα χα. Τραγικό έτσι? Να έρχεται να σου λέει ο άλλος «Συγνώμη μωρό μου. Χθες έκανα κάτι που δεν έπρεπε μωρέ, αλλά… είχα ταύλες».

συνεχίζεται…

Το Μωρό κι εγώ (Vol.I)

Ήρθε επιτέλους η ώρα να γνωρίσετε το Μωρό. Και δε θέλω σύγχυση κ παρεξηγήσεις. Το Μωρό δεν είναι το «μωρό μου». Ήταν το «μωρό μου». Λίγους μήνες πριν έγινε απλά το Μωρό. Ακούστε λοιπόν την ιστορία μας.

Ήταν Νοέμβριος του 2007 όταν μέσα από τη σελίδα του Hi5 ήρθα σε επαφή με έναν διαδικτυακό φίλο. Δεν τον γνώριζα, δε με γνώριζε. Ήταν απλά ένας «φίλος» από τους… 2000 νομίζω που είχα τότε. Δε μου έκανε κανένα ενδιαφέρον. Ούτε που είχα ασχοληθεί μαζί του αν κ είχαμε ανταλλάξει μσν και κινητά. Άλλωστε δε πίστευα ότι θα τον έβλεπα ποτέ από κοντά.

Μετά την πρώτη μας εκείνη κουβέντα τον Νοέμβριο εγώ εξαφανίστηκα από το internet κ από όλους τους φίλους μου κυριολεκτικά. Είχα χαθεί γι ακόμη μια φορά στα μονοπάτια των εσωτερικών μου αναζητήσεων κ το τελευταίο πράγμα που με ενδιέφερε ήταν η επικοινωνία με τον έξω κόσμο. Δε μπορούσε να με βρει κανείς. Το κινητό μου ήταν κλειστό πάνω από ένα μήνα. Οι φίλοι μου πίστεψαν πως είχα κάνει καμία βλακεία. Πολλοί από αυτούς δε με συγχώρησαν ποτέ γι αυτό. Ακόμη κ σήμερα...

Τον Μάιο άρχισα να αισθάνομαι καλύτερα. Τα είχα βρει κάπως με τον εαυτό μου κ προσπαθούσα να καλύψω το χαμένο χρόνο. Τότε ήταν που αποφάσισα να κάνω fb. Καθώς δημιουργούσα το προφίλ μου, μου ζητήθηκε να αποσταλεί πρόσκληση σε όλες τις επαφές που είχα στο μσν. Μηχανικά, τυποποιημένα κ απερίσκεπτα πάτησα OK. Κ τι φαντάζεστε πως έγινε? Σε λίγες ώρες είχα μήνυμα από το Μωρό…

Πρώτο ραντεβουδάκι…

Ουφ... Επέστρεψα επιτέλους. Είχα πάει Θησείο για καφέ. Πρώτο ραντεβού με ένα παιδί που γνώρισα χθες στο Romeo. Είμαι γρήγορος θα μου πείτε. Μπορεί ναι, μπορεί κ όχι. Απλά σιχαίνομαι το μσν. Το βαριέμαι. Θα μου πείτε εάν ήταν έτσι θα βγαίναμε συνέχεια για καφέ. Δίκιο έχετε. Αλλά εγώ δεν το κάνω συχνά. Είχα να βγω πρώτο ραντεβού εδώ κ πάρα πολύ καιρό.

Κατά τις 8 φτάνω στο σταθμό του ΗΣΑΠ. Με περίμενε. Κοντούλης, χοντρούλης, πολύ γλυκός, σαν μωράκι ένα πράγμα. Μπορείς να τον πεις αρκετά όμορφο κ συμπαθητικό. Δυστυχώς όμως εμφανισιακά δεν ήταν ο τύπος μου. Το κατάλαβα από την πρώτη στιγμή. Το είδα. Θα μου πεις τι ψάχνεις? Τι ζητάς? Αυτό όμως δε μπορώ να στο πω με σιγουριά. Θα στο πω όταν το βρω, κάποια στιγμή…

-Είσαι ο Ε.Θ? του λέω
-Ναι. Εσύ είσαι ο Γιώργος? μου απαντά
Κι έτσι ξεκίνησε η γνωριμία μας. Πολύ ενδιαφέρον παιδί. Φάνηκε από τις πρώτες μας κουβέντες. Δεν υπήρξε στιγμή αμηχανίας. Αισθάνθηκα πολύ άνετα αμέσως. Δε χρειαζόταν να σκεφτώ τι θα πω παρακάτω. Απλά με παρέσυρε κ γω ακολουθούσα. Η κουβέντα πολύ γρήγορα έφτασε στην μεγάλη του αγάπη. Το θέατρο. Αγαπά πολύ το θέατρο όπως κι εγώ. Για λίγο χάσαμε την αίσθηση του χρόνου. Μπήκαμε σε μονοπάτια τόσο μοναδικά που μόνο να τα αισθανθείς μπορείς. Όχι να τα περιγράψεις.

Αυτή την περίοδο σκηνοθετεί! Τρελάθηκα. Δε μπορείτε να φανταστείτε πως ένιωσα. Ανυπομονώ ήδη να πάω σε κάποια από τις πρόβες. Κ μόνο που το σκέφτομαι ανατριχιάζω από δέος κ προσμονή.

Κατά τις 11 φύγαμε από την καφετέρια. Περπατήσαμε τη διαδρομή Θησείο-Γκάζι. Ήταν πολύ όμορφα απόψε. Ήσυχα. Πολύ ήσυχα. Μπήκαμε στο μετρό του Κεραμεικού. Χωριστήκαμε στο Μοναστηράκι…

Καλησπέρα αγάπες μου!

Αχ καλέ δε σας είπα. Τώρα το θυμήθηκα! Άλλο κουλό στο scape. Καλά δεν το συζητώ. Η Μινιατούρα τους γνώριζε όλους εκεί μέσα. Κ δε μιλώ προσωπικά. Όχι. Διαδικτυακά. "Αυτόν τον ξέρω από εκείνο το site, τον άλλο τον ξέρω από το άλλο το site, τον παραάλλο τον ξέρω από το So you think you can (deca)dance". Άσχετο. Είδες καλέ τι σου κάνει το Internet? Σε φέρνει κοντά στο λαό.
Ε, σε κάποια φάση βλέπω ενα φοβερό κομμάτι. Αρχική τιμή από 3 χιλλιάρικα κ πάνω. Ψηλός, γεροδεμένος, με μαύρο πουκάμισο κ μεγάλο λούτσο. Αυτό το κατάλαβα από τη μύτη. Λέω στη Μινιατούρα:
-Ρε συ κοίτα αυτόν
-Ποιον καλέ?
-Αυτόν με το μαύρο πουκάμισο. Θεός!
-ΑΑΑ (σκούζει). Καλέ αυτόν τον ξέρω. Από το Romeo
-Σοβαρά? Άντε κ γαμήσου μωρή. Δεν άφησες αρσενικό ζώντα οργανισμό που να μην τον ξέρεις εδω μέσα! Μεχρι τις κατσαρίδες ξέρεις
-Άντε ρε συ. Χαλάρωσε. Ξέρεις κ κάτι???
-Τι?
-Έχει κάτι φώτο στο Romeo με το μποξεράκι (κρίμα τόσο ωραίο παιδί. Με το μποξεράκι? τσ τσ τσ, απαξιώ). Την έχει μεγάλη!
-Το ξέρω αγάπη μου. Δε βλέπεις τη μύτη? Βγάζει μάτι!

Η ώρα περνούσε. Κάναμε τα χιλιόμετρα μας μέσα στο κλαμπ όπως σας ανέφερα κ στο προηγούμενο επεισόδιο. Μέχρι που ακούω τη Μινιατούρα να ωρύεται:
-Το είδες? Το είδες αυτό?
-Ποιο? ρωτάω έντρομη. Κατσαρίδα?
-Όχι! Γλωσσόφιλο!
-Καλά μωρή. Πως κάνεις έτσι?
-Ο μυτόγκας έχει ρουφίξει ενα μικρό κ κοντεύει να το πνίξει
-Ε, καλά του κάνει
-Τι καλά? Τι καλά? Δεν αντέχω! Πότε θα βρω εγώ άντρα? Που θα πάει αυτή η κατάσταση?
-Ηρέμησε καλή μου. Θα βρεις κι εσύ κ θα δεις τη γλύκα
-(κλάμα) Να σου πω...
-Έλα
-Δε μου ρίχνεις εσύ κανα γλωσσόφιλο να τελειώνουμε?

Όπως καταλαβαίνετε μετά από αυτή τη δήλωση απομακρύνθηκα διακριτικά. Πήγα να χορέψω στους ρυθμούς της Britney κ toυ νέου της hit FUCK Me που παιζόταν για τρίτη φορά. Ε όχι αγάπη μου. Είπαμε. Στερημένη-ξεστερημένη, σε εμένα βρήκες να κάνεις ανήθικη πρόταση? Εγώ έχω αρχές. Έχω ηθικούς φραγμούς. Εγώ είμαι Κυρία! Sex μετά το γάμο. (το φιλί είναι σεξ?)

Υ.Γ Να καθόμαστε όλη μέρα πάνω από ένα πι σι. Θα γνωρίσουμε πολλούς γαμπρούς!