Σεβασμός

Κάθε πολιτισμός έχει τις δικές του κοινωνίες. Κάθε κοινωνία έχει τη δική της κουλτούρα. Κάθε κουλτούρα έχει το δικό της ήθος. Τη δική της ηθική.

Το δυτικό ορθολογικό πνεύμα προσπάθησε κ προσπαθεί να κατακτήσει τον κόσμο. Η Γνώση έγινε το «όπλο» αυτού του πολέμου. Δημιουργήθηκαν κανόνες κ νόμοι. Ηθικοί κ μη. Γραφτοί κ άγραφοι. Νόμοι που η καθολική τους ισχύς θα προέβαλε την αυθεντία της δυτικής σκέψης σε ολόκληρο τον πλανήτη ως της μοναδικής ορθής σκέψης.

Για να κατακτήσει τον κόσμο όμως, το δυτικό ορθολογικό πνεύμα, έπρεπε να κατακτήσει το διαφορετικό, το άλλο , το ξένο προς αυτό. Έπρεπε αρχικά να το υποδουλώσει κ μετέπειτα να το αλλοτριώσει. Να το κάνει όπως εκείνο επιθυμούσε. Να κάνει το διαφορετικό να ανταποκρίνεται στους καθολικούς εκείνους νόμους που είχε δημιουργήσει. Και αυτό γιατί η δυτική γνώση αντιλαμβάνεται το διαφορετικό κυρίως σαν δύο πράγματα: Κατώτερο κ Επικίνδυνο.

Το διαφορετικό όμως δεν φταίει σε τίποτα. Για να κατανοήσεις το διαφορετικό πρέπει να δώσεις μέρος του εαυτού σου. Να παραχωρήσεις μέρος της αυτοεκτίμησής σου. Δηλαδή της «αυθεντίας» σου. Δε φταίει το διαφορετικό που είναι διαφορετικό. Σίγουρα, ο σεβασμός στο συνειδησιακό άλλο σημαίνει πως ετεροποιούνται όσα ξέραμε. Η διαφορετικότητα περνά μέσα από το συνειδησιακό μας σύστημα κ το κλονίζει. Αρχικά φαντάζει ως απειλή.

Κάθε φορά όμως που ανοιγόμαστε στο διαφορετικό εξοικειωνόμαστε σε αυτό.
Το αναγνωρίζουμε ως το δικό μας άλλο. Καθαρίζουμε τον εαυτό μας από τα κολλήματα του παρελθόντος κ επανα-καθορίζουμε τη σχέση μας μαζί του. Όταν γνωρίζεις το άλλο Δε γίνεσαι άλλος. Δε γνωρίζεις τόσο τον άλλο αλλά τον ίδιο σου τον εαυτό.

Ο Άγγελος του Γιώργου
Ο Άγγελος της Μαρίας
Ο Δικός μου Άγγελος
Η συνείδηση: Αυτοί-Εγώ

Όταν απέναντι σου λοιπόν έχεις ένα συνειδητοποιημένο και Μεγάλο Διαφορετικό, δε μπορεί να μην αποκτήσεις κάποιες γνώσεις. Δε μπορεί να μην το αναγνωρίσεις. Και όχι βέβαια σε επίπεδο αναγνώρισης των επιτευγμάτων ή της αυθεντίας του διαφορετικού. Αλλά στην αποκρυστάλλωση της ιστορίας του, της κοινωνικής του ύπαρξης κ του δικαιώματός του να συνυπάρχει μαζί σου χωρίς διακρίσεις.

Θα συνεχίσουμε να παλεύουμε για έναν Ανυπόκριτο Σεβασμό. Όχι έναν σεβασμό που επιβάλει κάποιος καθολικός νόμος, αλλά έναν σεβασμό που νιώθεις, αντιλαμβάνεσαι κ εκφράζεις.

Μήπως είμαι τρελός?

Χθες πήγα που λέτε φίλοι μου σινεμά με τον satyroutina. Μεταμεσονύχτια προβολή στις 00:30, στο Mall, στην ταινία Το Τελευταίο Σπίτι Αριστερά. Ιδανικά!!! Τον είχα πρήξει από τότε που βγήκε στις αίθουσες «θέλω να τη δω» κ «θέλω να τη δω» συνέχεια.
Είχα διαβάσει κ την κριτική του Κουτσογιανόπουλου στη Lifo:

Ο Ηλιάδης διασκευάζει τη σοκ επιτυχία του Κρέιβεν… Η πλοκή δεν διαθέτει κάτι αξιοσημείωτο, και αυτό δρα λυτρωτικά για ένα remake που …καλείται…να τακτοποιήσει σκηνοθετικά τα στοιχεία που συναποτελούν μια λερωμένη τραγωδία…χωρίς φυσικά να προδίδει τα ειδικά χαρακτηριστικά του έργου. Σέβεται τους κώδικες και στάζει συνετά το αίμα.
Εξαίρεση, η αχρείαστη τελευταία σκηνή εντυπωσιασμού - αναγκάστηκε ή μπήκε στον πειρασμό;
Οι λάτρεις του ψυχολογικού τρόμου θα τρίψουν τα χέρια τους από ευχαρίστηση. Ένα «δικό» μας παιδί γνωρίζει τη γραμματική του είδους και διακρίνει τα όριά του, χωρίς να προσπαθεί να τα ξεπεράσει.

Ως λάτρης του είδους ενθουσιάστηκα! Συμφωνώ με τον Κουτσογιανό ότι η τελευταία σκηνή είναι άκυρη. Δεν κολλάει με το ύφος του σκηνοθέτη, αλλά κατά τα άλλα πολύ καλή ταινία. Ο satyroutina από την άλλη απογοητεύθηκε πλήρως. Δεν ταιριάζουν τα γούστα μας στο παραμικρό. Μακραίωνες συζητήσεις για το τι έκανε λάθος ο Ηλιάδης. Έλεος!

Τέλος πάντων. Για άλλο λόγο κάνω το post. Η πρωταγωνίστρια Sara Paxton (Σάρα Πάξτον ή πολύ καλύτερα για το αρσενικό κοινό Σάρα Παίξ’τον) μου θυμίζει φοβερά την Alexis Bledel (Gilmore Girls) στο ξανθό της βέβαια. Η αδερφή μου με έβγαλε τρελό. Είμαι όμως? Τι λέτε?





Δεξιά η Alexis (φυσική μελαχρινή), κάτω η Sara (βαμμένη καστανή)…











Ουφ! Το είπα κ ξαλάφρωσα...

Τα σκουπίδια

-Μπα..μπα
-Αγάπη μου, τρέξε! Το μωρό μας μίλησε! Μίλησε! Σε είπε μπαμπά…

-Πρέπει να μη φτύνεις την πιπίλα
-Πρέπει να μη βάζεις τα χέρια σου στο στόμα
-Πρέπει να κάθεσαι φρόνημα
-Πρέπει να πιεις το γάλα σου
-Πρέπει να πας σχολείο
-Πρέπει να κρατάς τον μπαμπά απ το χέρι
-Πρέπει να ακούς τη δασκάλα σου
-Πρέπει να κάνεις τα μαθήματά σου
-Πρέπει να πάρεις 10 στα μαθηματικά
-Πρέπει να βουρτσίζεις τα δόντια σου

-Μπαμπά θέλω…

-Πρέπει να γυρίσεις πριν τις 12
-Πρέπει κόψεις τα μαλλιά σου
-Πρέπει να συμμαζέψεις το δωμάτιό σου
-Πρέπει να ζητήσεις συγνώμη απ την καθηγήτρια
-Πρέπει να μην τρέχεις με το μηχανάκι
-Πρέπει να βγάλεις το σκουλαρίκι
-Πρέπει να περάσεις την τάξη
-Πρέπει να πάρεις το λόουερ
-Πρέπει να παίρνεις προφυλάξεις
-Πρέπει να περάσεις στις πανελλήνιες

-Μπαμπά θέλω να…

-Πρέπει να τελειώσεις τη σχολή
-Πρέπει να βρεις δουλειά
-Πρέπει να συμμαζευτείς
-Πρέπει να προσέχεις
-Πρέπει να ξοδεύεις λιγότερα χρήματα
-Πρέπει να βγάλεις δικά σου χρήματα
-Πρέπει να πας να δεις τη γιαγιά σου
-Πρέπει να τη χωρίσεις αυτή τη τσούλα
-Πρέπει να κόψεις το κάπνισμα
-Πρέπει να χάσεις κιλά

-Μπαμπά θέλω να σου πω…

-Πρέπει να πας στρατό
-Πρέπει να βρεις καλύτερη δουλειά
-Πρέπει να νοικοκυρευτείς
-Πρέπει να βρεις μια καλή κοπέλα
-Πρέπει να πας την μάνα σου στο γιατρό
-Πρέπει να σταματήσεις τα σούρτα-φέρτα με το Γιάννη
-Πρέπει να μας κάνεις εγγονάκια
-Πρέπει να κρατήσεις την οικογένειά σου
-Πρέπει να κρατήσεις την γυναίκα σου

-Μπαμπά θέλω να σου πω ότι…

-Τι?

-Ότι…
..........Σ’ Αγαπώ…

-Και γω σ αγαπώ. Γιατί?

-Εεεε… να…δε…
..........δε μου το έχεις πει ποτέ…

-Και γιατί να στο πω?
..........Έπρεπε να το ξέρεις.

-…


- Πρέπει να κατεβάσω τα σκουπίδια τώρα. Ή θα τα κατεβάσεις εσύ?

Εικόνες

Χθες πήγαμε με το τραμ στη Βούλα. Ο satyroutina, το Μωρό κι εγώ. Ήταν όμορφα. Η θάλασσα είναι ένα είδος ηρεμιστικού για μένα. Την έχω βιώσει από τη στιγμή που γεννήθηκα, έστω και υποσυνείδητα. Η πόλη μου είναι δίπλα σε θάλασσα κ αυτό με έκανε να αποκτήσω μια ακούσια οικειότητα μαζί της. Αναλωθήκαμε σε ανούσιες συζητήσεις περί στρατού. Αναπόφευκτο όταν στην παρέα έχεις στρατιώτη. Ήθελα να μάθω τα αξιώματα τρομάρα μου. Ανθυπολοχαγός, υπολοχαγός, λοχαγός… μετά?... το ξέχασα… πάλι από την αρχή…

Πέρασε η ώρα. Ξεκινήσαμε πάλι με το τραμ. Για Κεραμεικό αυτή τη φορά. Δε μου αρέσει το τραμ. Με ζαλίζει και η αργοπορία του με αγχώνει. Γκρίνιαζα ως συνήθως σε όλη τη διαδρομή. Φτάσαμε Γκάζι. Εκεί θα συναντούσαμε τη Μινιατούρα κ την Κομμώτρια. Κάτσαμε Κάνδαυλο για σουβλάκια μέχρι να έρθουν. Το Μωρό έχυσε την κόλα μέσα στις πατάτες. Έλεος. Είναι ζημιάρικό αρκετά! Φταίει το ζώδιό του λέει ο satyroutina. Μιλήσαμε για ταινίες, για το X-men, το Terminator κ το Lost. Κάναμε πλάκα. Η σερβιτόρα δε μπορούσε να βρει την απόδειξη. Πήγαινε κι ερχόταν, πήγαινε κι ερχόταν. Είχε αγχωθεί πραγματικά. Μια έκφραση ανακούφισης στο πρόσωπό της. Τη βρήκε. «Είμαι άυπνη», μας λέει, «Δεν κοιμήθηκα. Σχόλασα 8 το πρωί κ τώρα είμαι εδώ».

Συνέχεια στο κλαμπ. Ο satyroutina αποχώρησε. Είχε να ασκήσει τα εκλογικά του δικαιώματα πρωί- πρωί. Τρομάρα του. Η Μινιατούρα ήρθε μαζί με ένα αγόρι που γνώρισε στο romeo. Ήπιαμε, γελάσαμε, χορέψαμε λιγάκι. Φιλήθηκα με το Μωρό, είδα τις ίδιες φάτσες, τα ίδια κορμιά να χορεύουν, τις ίδιες ψυχές να ανοίγονται μπροστά στα μάτια μου αποκαλύπτοντας την βαθύτερη τους αλήθεια. Μια αλήθεια που ίσως κρατούν κρυμμένη στην καθημερινή τους ζωή. Ίσως κ όχι…

Έφυγα μόνος. Είχα ζαλιστεί. Δε ξέρω τι ήταν αυτό που ήπια. Πήγα να πάρω ταξί. Το μετάνιωσα. Αποφάσισα να περπατήσω μέχρι το Σύνταγμα. Τρελός? Όχι. Είχα ανάγκη να ηρεμήσω από τη βαβούρα. Πέρασα μπροστά από τα αρχαία του Κεραμεικού. Το χθες κ το σήμερα μαζί. Τόσο κοντά κ τόσο μακριά συνάμα. Αλλοδαποί κ γύφτοι είχαν αρχίσει να στήνουν ένα παζάρι. Τι ήταν αυτό? Βιβλία σκισμένα, cd σπασμένα, γραφομηχανές, ένας υπολογιστής του 80. Ρούχα κ παπούτσια μεταχειρισμένα, πολυέλαιοι, αγαλματίδια, αρκουδάκια της παιδικής μου ηλικίας, σαπούνια, εκατοντάδες σαπούνια. Λες κ τα είχαν εκεί συμβολικά, για να ξεπλύνουν τη βρώμα από όλα αυτά τα πράγματα που έμοιαζαν πιο παλιά κ από τα αρχαία του Κεραμεικού.

Ένιωσα περίεργα. Σκέφτηκα πως όσο κ να τα ξεπλύνεις από τη βρωμιά των χρόνων, ποτέ μα ποτέ δε θα μπορέσουν να καθαριστούν από τη δύναμη τις ιστορίας τους. Κάθε ένα είχε το δικό του παρελθόν που ακόμα και αν δεν το γνώριζες, το έβλεπες. Το έβλεπες στο σώμα τους, το αισθανόσουν στην ψυχή σου κατά έναν περίεργο τρόπο. Θα μπορούσα να πλάθω ιστορίες στο κεφάλι μου με τις ώρες για κάθε ένα από αυτά. «Βαριά», πολύ «βαριά» αυτά τα αντικείμενα για μένα. Υπήρχαν άνθρωποι που τα κοιτούσαν με το φακό. Δεν είχε ξημερώσει ακόμη.

Περπάτησα δίπλα στη στοά του Αττάλου. Τα μαγαζιά έπλεναν τον πεζόδρομο. Έχω περάσει ωραίες στιγμές εδώ σκέφτηκα. Κ με τον satyroutina κ με άλλα παιδιά. Ένας κύριος βρήκε χρήματα μέσα στα νερά. Πέντε ευρώ το πολύ. Έσκυψε κ πήρε το βρεγμένο χαρτονόμισμα γρήγορα. Σαν κλέφτης.

Τα αρχαία, το τζαμί, η εκκλησία. Όλα μαζί σαν ένα συνονθύλευμα. Στο Μοναστηράκι είχε κόσμο. Πολύ κόσμο που καθόταν στην πλατεία. Άλλοι έπιναν, άλλοι γελούσαν, άλλοι χόρευαν. Άλλοι πάλι ερωτεύονταν. Κάποιος έπαιζε κιθάρα. Στρίβω στην Μητροπόλεως. Βλέπω αυτή την παράνοια για ακόμη μια φορά κ βάζω τα γέλια: Σουβλάκι για διαιτητικούς με 0% λιπαρά. Ποιος το σκέφτηκε? Συνέχισα Μητροπόλεως. Δεν ήθελα να περπατήσω στην Ερμού. Ήθελα να είμαι μόνος. Ήμουν βυθισμένος σε σκέψεις κ εικόνες. Σε έναν άλλο κόσμο.

Τότε ξαφνικά ένα κάμπριο με 4 αλλοδαπούς φρενάρει απότομα μπροστά μου. Έκανε φοβερό θόρυβο μέσα στη νύχτα. Πάγωσα. Με έπιασε κρύος ιδρώτας. Ένιωθα τους χτύπους της καρδίας μου στο κεφάλι μου. Τι θα κάνω σκέφτηκα. Ήθελα να βρω έναν παράδρομο προς την Ερμού αλλά δεν υπήρχε. Επιτάχυνα το βήμα μου. Προσπάθησα να ακούσω τι γινόταν. Δεν άκουσα τίποτα. Πρέπει να είχαν προχωρήσει. Ηρέμησα.

Έφτασα Σύνταγμα. Κόσμος, κόσμος, κόσμος. Το περίπτερο της ΟΝΝΕΔ στην πλατεία δέσποζε κατάφωτο. Ο Καραμανλής με χαιρετούσε απ όπου κ να γυρνούσα το κεφάλι μου. Παντού σημαίες. Έχουμε εκλογές σήμερα. Το είχα ξεχάσει. Ήθελα κ γω να ψηφίσω αλλά είμαι μακριά. Οι κυριακάτικες είχαν βγει. Ο κόσμος κρατούσε στα χέρια του σακούλες με εφημερίδες. Θα λένε για τις εκλογές σκέφτηκα. Πέρασα το δρόμο με κόκκινο. Κάτι Αμερικάνοι με τεράστιες βαλίτσες έρχονταν από το Χ95. Αυτοί σταμάτησαν στο φανάρι αν και δεν περνούσαν αυτοκίνητα. Ντράπηκα λιγάκι.

Ώρα να πάρω ταξί για Ζωγράφου. Είχα καιρό να περπατήσω μόνος. Μου άρεσε. Ήταν ένα είδος ψυχανάλυσης που το είχα ανάγκη χθες το βράδυ. Όταν είσαι μόνος σκέφτεσαι διάφορα πράγματα. Πολλά κ διάφορα. Μπροστά μου η Βουλή. Πιο δίπλα ο Λυκαβηττός. Ωχ! Ξημέρωσε! Δεν το είχα καταλάβει… Καλό μου ξημέρωμα λοιπόν…

PS1 Ο satyroutina είναι φίλος μου κάμποσα χρόνια. Ήμασταν συμφοιτητές στην πρώτη μου σχολή. Έχουμε αναπτύξει μια ιδιαίτερη σχέση όλο αυτό τον καιρό. Με ανέχεται αρκετά αφού ως γνωστόν δεν είμαι κ ο πιο εύκολος άνθρωπος… χεχε

PS2 Η Μινιατούρα για όσους δεν το γνωρίζουν είναι ένας γνωστός μου. Η Κομμώτρια είναι κοπέλα.

PS3 Ήθελα να ποστάρω αυτό το κείμενο σήμερα τα ξημερώματα όταν επέστρεψα σπίτι μου. Κάποιος όμως μου άλλαξε τα σχέδια...

Στο επόμενο ποστ: Η Ιστορία μέσα στην ιστορία…

Πάλι τα ίδια…

Πάλι τα ίδια. Πάλι από την αρχή. Αλλά απορώ με τον εαυτό μου πραγματικά. Ενώ το βλέπω, το αισθάνομαι, το καταλαβαίνω, δεν κάνω τίποτα για να το αποτρέψω…

Όπως σας είπα το Μωρό είναι εδώ. Ήρθε Τετάρτη απόγευμα. Το βραδάκι πήγαμε μια βόλτα στο κέντρο. Μόνοι αναγκαστικά. Η Μινιατούρα δε μπορούσε αφού ήθελε τρίωρο beaute πριν ξεμυτίσει από το σπίτι. Έκανα τα πάντα για την μεταπείσω αλλά μάταια. Κάτσαμε για λίγο στο Μαγκαζέ αλλά φύγαμε γρήγορα. Το Μωρό ήταν πολύ κουρασμένο. Και τότε τέθηκε το μεγάλο ερώτημα:

-Που θα κοιμηθώ απόψε μωράκι μου? με ρωτάει
-Ε που θα κοιμηθείς? Σπιτάκι σου. Δε λέει τώρα να έρχεσαι Ζωγράφου κ αύριο πρωί να τρέχεις (είχε διάφορες υποχρεώσεις).
-Δηλαδή δε με θες?
-Έλα τώρα ρε Μωρό (Μωρό για εσάς. Εγώ τον φωνάζω με το όνομά του). Τα έχουμε πει αυτά! Κόψ’ το.
-Σε παρακαλώ! Έλα! Plz! Μη μου το κάνεις αυτό! Τόσο καιρό έχω να σ αγκαλιάσω. Μια αγκαλίτσα μόνο κ μετά θα πάρω ταξί κ θα φύγω (ήταν ήδη 1 η ώρα εντωμεταξύ)

Και με τον παραπάνω διάλογο ξεκίνησε ένας κυκεώνας διαβουλεύσεων για το που θα κοιμηθεί! Τι που του εξηγούσα πως έχουν τα πράγματα, τι που με παρακαλούσε να τον λυπηθώ, τι που με αγκάλιαζε. Είχαμε γίνει ρεζίλι στην πλατεία Συντάγματος για ακόμη μία φορά. Κι επειδή δεν είμαι κ κανένα παιδάκι να κάθομαι με τις ώρες να συζητάω τα ίδια κ τα ίδια του λέω:
-Λοιπόν πάω σπίτι μου κ κάνε ότι θες.
Πάω να μπω στο ταξί. Και ξαφνικά τι βλέπω? Τσουπ! Μπαίνει κι αυτός μέσα!
-Θα έρθω κι εγώ μου λέει.
Αυτό ήταν. Είχε καταφέρει για ακόμη μια φορά να πετύχει το δικό του.

Ήρθε σπίτι. Εγώ το έπαιζα χαλαρός. Ξάπλωσε στο κρεβάτι. Αναγκαστικά έρεπε να κοιμηθούμε μαζί, δεν έχω άλλο χώρο. Ξαπλώνω διακριτικά δίπλα κ του λέω καληνύχτα. Ήταν πτώμα κ φαινόταν. «Θα τη γλυτώσω για απόψε» σκέφτομαι, «θα πέσει ξερός». Δυστυχώς όμως έκανα λάθος. Σε λίγο άρχισε να με «πειράζει». Προσπάθησα να αντισταθώ. Προσπάθησα ακόμη περισσότερο. Τι να κάνω κι εγώ? Άνθρωπος είμαι. Υπέκυψα…