Το Μωρό κι εγώ (Vol.III)

Σε κάποια φάση τα πράγματα έγιναν ξεκάθαρα στο κεφάλι μου. Άφησα στην άκρη τις δικές μου ανασφάλειες κ τους προβληματισμούς κ πήρα την μεγάλη απόφαση. Χωρίζουμε. Μια λέξη απλή. Κυριευμένη με όσο το δυνατόν περισσότερη λογική μπορούσα. Απλά δεν ήμουν αυτό που έψαχνε κ δεν ήταν αυτό που ψάχνω. Δε χρειαζόταν να το κουράζουμε άλλο. Δε θα πονούσα πια για το ίδιο άτομο. Αυτό, που από τη μια διατείνονταν πως μ αγαπούσε κ από την άλλη έκανε τα πάντα για να αποδεικνύει το αντίθετο. Θα ήμουν πια ελεύθερος.

Δυστυχώς όμως έκανα λάθος. Τα πράγματα δεν ήταν τόσο απλά όσο πίστευα. Το Μωρό έχει κολλήσει τόσο συναισθηματικά μαζί μου που δεν είναι έτοιμο να δεχτεί μια τέτοια πρόταση. Έκανα τα πάντα για να το απομακρύνω μα μάταια. Με κυνηγάει παντού κ θεωρεί πως έχουμε ακόμη σχέση. Όσες φορές κ αν του έχω πει πως είμαστε απλά φίλοι το αρνείται. Έχουν εκτυλιχτεί σκηνές απείρου κάλους τις οποίες δε θα αναφέρω. Φέρεται ανώριμα. Κάνει σαν μικρό παιδί. Με διεκδικεί κ θέλει να τραβά όλη την προσοχή μου. Κ το χειρότερο πιο είναι? Ότι μου αρέσει…

Σήμερα το απόγευμα θα συναντηθούμε μετά από 18 ημέρες. Βγαίνει με άδεια. Δε νιώθω προετοιμασμένος να του αντισταθώ. Τι συμβαίνει με μένα? Τι έχω πάθει? Γιατί συνεχίζω μια αρρωστημένη κατάσταση?

Τα θέλει όλα δικά του. Και τα έχει.


Υ.Γ Επηρεασμένος από το άρθρο του Voltsek περί απιστίας

4 έκαναν μια ευχή...:

ianos είπε...

pairneis to aima sou piso na to po...ta 8elei o kolos sou na to po...boi8ise me pou exasa kai to klironomiko....
perimenoume enimerosi...

mahler76 είπε...

Έλεος βρε έλεος που θα έλεγε και ο Γεωργίου...

*gis είπε...

ελεος??? Γιατι ελεος??? :(

*gis είπε...

@ ianos

εχασες το κληρονομικο? τ αυγα και τα πασχαλια εχασα εγω.

Εγω τινω προς το τα θέλει ο κωλος μου...

Δημοσίευση σχολίου