Το Μωρό κι εγώ (Vol.II)

Ούτε που θυμόμουν ποιος ήταν. Πιάσαμε κουβέντα παρόλα αυτά. 6 μήνες μετά!
-Σου είχα στείλει πολλά μηνύματα τα Χριστούγεννα
-Εμένα?
-Ναι. Να πηγαίναμε για καφέ αν ήθελες
-Δε ξέρω. Δε μου ήρθε κάτι
-Το είχες κλειστό για πολύ καιρό. Θα ακυρώθηκαν
-Ναι. Είναι αλήθεια

Με τα πολλά κλείσαμε για καφέ. Γύρω στις 28 Μαΐου του ’08. Από τότε άλλαξαν όλα. Ήμασταν συνέχεια μαζί. Αχώριστοι. Δεν ήμασταν ερωτευμένοι. Ούτε ζευγάρι. Απλά φίλοι που περνούσαν καλά. Το κακό όμως δεν άργησε να γίνει. Μια μέρα πήγα σπίτι του. Ήρθαμε πιο κοντά. Κι έτσι σε ελάχιστο χρονικό διάστημα αποκτήσαμε έναν πολύ ιδιόμορφο τύπο σχέσης. Αυτόν της ανοιχτής σχέσης.

Το γνώριζα από την αρχή πως δεν τα πήγαινα καλά με αυτά. Τι ανοιχτή, τι κλειστή, τι μισόκλειστη. Αυτά είναι μαλακίες έλεγα. Η σχέση είναι μία κ ο μπακλαβάς γωνία. Απλά ήμουν αισιόδοξος πως αυτό ήταν απλά μια πρόφαση από εκείνον ώστε νιώθει καλύτερα στην ψυχολογική πίεση που του ασκούσε ο όρος σχέση. Ήταν η πρώτη του ούτως ή άλλως. Δεν περίμενα ποτέ ότι θα πάει με κάποιον άλλο. Ή τουλάχιστον δεν περίμενα ποτέ ότι θα πάει με κάποιον άλλο τόσο γρήγορα!

Θα μου πεις στα είχε ξεκαθαρίσει. Σχέση δεν είχε κάνει ποτέ του κ η καθημερινή αναζήτηση ερωτικού συντρόφου στα ανάλογα chat ήταν μια συνήθεια που δύσκολα θα ξεχνούσε. Το ξέρω. Όμως εγώ είχα αρχίσει να τον ερωτεύομαι. Κ μετά από μια τόσο δύσκολη περίοδο που είχα περάσει δεν ήθελα να μείνω πάλι μόνος. Φοβόμουν. Ήθελα κάποιον να με σκέφτεται, να με παίρνει τηλέφωνο να μου μιλάει, να με αγκαλιάζει. Κάθε φορά όμως που πήγαινε με κάποιον δεν το άντεχα. Πονούσα πολύ. Πάρα πολύ. Κ μη με ρωτήσετε, όπως όλοι, πως το μάθαινα! Η ειλικρίνεια ήταν το ατού αυτής της σχέσης. Χα χα. Τραγικό έτσι? Να έρχεται να σου λέει ο άλλος «Συγνώμη μωρό μου. Χθες έκανα κάτι που δεν έπρεπε μωρέ, αλλά… είχα ταύλες».

συνεχίζεται…